Od jakiegoś czasu o uszy obijało mi się stwierdzenie, iż preinkrementacja (++i) jest szybsza od postinkrementacji (i++) stosowana w pętli for. Różnica między tymi dwoma sposobami dodawania „1” do zmiennej z pewnością istnieje, ale czy jest różnica w szybkości przetwarzania tego przez procesor?
Aby jeszcze lepiej przyswoić sobie zdobyte umiejętności w trakcie trwania kursu przyjrzyjmy się kilku prostym programom.
Nauczyliśmy się, że do przechowywania danych w programie służą zmienne, ale nie tylko one mogą pełnić rolę „kontenerów”. Tablice także służą do zapisywania informacji w pamięci komputera. Charakteryzują się one nawiasami kwadratowymi, które występują po ich identyfikatorze. Odpowiadają one za indeks, czyli miejsce do, którego chcemy się odwołać.
Funkcja – to wydzielona część kodu źródłowego, która wykonuje się po wywołaniu identyfikatora funkcji, czyli jej nazwy wraz z nawiasami okrągłymi i ewentualnymi parametrami. W skład identyfikatora (podobnie jak w zmiennych) dopuszczalne są znaki alfanumeryczne z zakresu alfabetu łacińskiego.
Pętla w programowaniu oznacza fragment kodu, który powtarza (wykonuje) się określoną ilość razy. Dzięki nim możemy zapisać nawet kilka tysięcy linijek w zaledwie trzech.
Znamy już instrukcje warunkowe i operatory. Zanim przejdziemy do dalszych zagadnień języka C++ opanujmy to co już umiemy na bardziej interaktywnych przykładach, w których użytkownik wprowadza wartość zmiennej w trakcie działania programu.
Operatory składają się z jednego, bądź kilku znaków i jak sama nazwa wskazuje pozwalają operować na zmiennych, a mianowicie wykonywać na nich działania arytmetyczne,porównujące, logiczne, przypisujące o raz kilka innych.
Zmienna to wydzielony obszar w pamięci programu, który ma za zadanie przechowywać jakieś informacje. W zależności od tego jaką informację chcemy przechować mówi się o typach zmiennych. Wyróżniamy dwa podstawowe typy danych. Typ rzeczywisty i liczbowy.
